• 81 χρόνια από το ηρωικό «ΟΧΙ» οι άθαφτοι ήρωες της Πατρίδας μας ακόμη «περιμένουν» !…
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΖΩΗ
Στις 28 Οκτωβρίου θα τιμήσουμε το έπος του ΄40.
Με μεγάλη περηφάνια θα ξαναθυμηθούμε το ομόφωνο «ΟΧΙ» του Λαού μας στην φασιστική Ιταλία και τις πράξεις ηρωισμού μας στα βουνά της Αλβανίας. Στη σχολική γιορτή θα ακουστούν ομιλίες, τραγούδια και ποιήματα για το έπος του ΄40, που θα τονώσουν την … εθνική μας αυτοπεποίθηση. Στις γιορτές ίσως θα αναφερθεί με «προσοχή» και το θέμα της Εθνικής Αντίστασης .
Ίσως, «κορωνοϊού επιτρέποντος», θα πάμε και στην παρέλαση . Κι αφού καμαρώσουμε και φωτογραφηθούμε με τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας θα πάμε στη συνέχεια για καφέ, απολαμβάνοντας, αν θα έχει καλοκαιρία, την αργία της 28ης Οκτωβρίου … Και του χρόνου ! …
Η Ιστορία όμως της Ελλάδας δεν πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να σταματάει με έναν «εθιμοτυπικό εορτασμό» για το έπος του ‘40. Νομίζω, πως είναι καιρός η ελληνική κοινωνία, τα πολιτικά κόμματα, αλλά και η εκπαιδευτική κοινότητα να παρουσιάσουν, με σοβαρότητα, κι άλλες προτάσεις εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου, πέρα από τις στρατιωτικού τύπου αναχρονιστικές μαθητικές παρελάσεις. Παρελάσεις που σήμερα, ίσως, να δικαιολογούνται μόνο για να καμαρώνουν οι παππούδες και οι γονείς τα εγγόνια και παιδιά τους!…
Ίσως για άλλη μια χρονιά, δε θα ασχοληθούμε με τη μεγάλη μας «ΝΤΡΟΠΗ» !…
Πέρασαν 81 χρόνια, κι ακόμα και σήμερα βρίσκονται από τους σχεδόν 8.000 νεκρούς ήρωες στα βουνά της Αλβανίας, άθαφτοι, πάνω από 6.000 ήρωες μαχητές! Άθαφτοι ήρωες, οστά ηρώων τους οποίους θα τιμήσουμε με «εντυπωσιακούς λόγους» που … θα τονώσουν την εθνική μας περηφάνια κι αυτοπεποίθηση !…
Όμως, εύλογα ερωτήματα θα γεννηθούν στην κοινωνία μας. Γιατί παρά τις όποιες κρατικές συμφωνίες Ελλάδας –Αλβανίας, που έγιναν κυρίως επί υπουργού εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, παρατηρείται μία κωλυσιεργία από την πλευρά των Αλβανικών Αρχών ;
Ταυτόχρονα, γιατί η ελληνική κοινωνία παρατηρεί μία έλλειψη επιμονής από τις Ελληνικές Αρχές να προχωρήσει με (πιο) γοργούς ρυθμούς η ταυτοποίηση των οστών των «ηρώων» ;
Σ΄ αυτά τα εύλογα ερωτήματα της κοινωνίας μας, θα μπορούσε να προσθέσει κανείς, ότι η 28η Οκτωβρίου 1940 και η 12η Οκτωβρίου 1944 (τέλος της γερμανικής Κατοχής), αποτελούν δυο πολύ σημαντικούς σταθμούς στη νεότερη Ιστορία της Ελλάδας.
Και η περίοδος ανάμεσα σ΄αυτούς τους σταθμούς πρέπει κατά τη γνώμη μου, να μνημονεύεται με συμμετοχή της κοινωνίας. Με τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια, με την Επιτροπή Πολιτιστικών Θεμάτων των Δήμων να πρωτοστατούν με εκθέσεις φωτογραφίας και προβολή κινηματογραφικών ταινιών!…
Και δεν πρέπει να «ξεχνάμε», το τέλος της γερμανικής Κατοχής και την καταστροφή που υπέστη η Πατρίδα μας. Αυτή την περιγράφει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούμαν στο βιβλίο του «Δόγμα Τρούμαν»:
« …Όταν οι απελευθερωτικές δυνάμεις εισήλθαν στην Ελλάδα διαπίστωσαν ότι με την υποχώρηση των Γερμανών είχε καταστραφεί σχεδόν το σύνολο του σιδηροδρομικού δικτύου, των δρόμων, των λιμενικών εγκαταστάσεων, των επικοινωνιών, και της Εμπορικής Ναυτιλίας. Περισσότερα από 1000 χωριά είχαν καεί, 85% των παιδιών είχαν φυματίωση. Τα ζωντανά, τα πουλερικά, καθώς και τα υποζύγια είχαν σχεδόν εξαφανιστεί και ο πληθωρισμός είχε εξαφανίσει σχεδόν όλες τις οικονομίες των Ελλήνων…!!!»…
H γερμανική προσπάθεια αποπροσανατολισμού από τις υποχρεώσεις της που παρατηρείται στο θέμα των γερμανικών οφειλών και η πάγια θέση της πως «αυτά τα ζητήματα από νομικής πλευράς έχουν λήξει», θα κάνουν δύσκολη την παρουσίαση του θέματος στη γερμανική κοινωνία. Όμως τα επιχειρήματα της Ελλάδας και η αλήθεια είναι πολύ «ισχυρά όπλα» και δεν μπορούν να μας αποθαρρύνουν.
Αυτό όμως προϋποθέτει να υπάρχει πολιτική βούληση, εθνική ομοψυχία και συνεννόηση, καθώς κι ένα σχέδιο διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών όπως περιέγραψα σ΄ένα παλαιότερο άρθρο μου:
«…Η υλοποίηση αυτών των προαναφερόμενων πατριωτικών στόχων σήμερα, απαιτούν κυρίως αποφασιστικότητα, σωστούς διπλωματικούς χειρισμούς, ομοψυχία, κατανόηση του ζητήματος από την κοινή γνώμη στο εξωτερικό, συμμαχίες και συνετή αλλά αποφασιστική εξωτερική πολιτική σύμφωνα με τα νέα ευρωπαϊκά δεδομένα…».
