Μια κραυγή αγωνίας από το 2ο Δημοτικό Σχολείο Ηγουμενίτσας

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ
Κάθε πρωί, γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο με την ελπίδα ότι θα περάσουν τη μέρα τους με ασφάλεια, θα μάθουν, θα γελάσουν, θα ονειρευτούν. Όμως, στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Ηγουμενίτσας, αυτή η απλή, αυτονόητη ελπίδα έχει χαθεί.
Το κτίριο, που θα έπρεπε να είναι ένα καταφύγιο γνώσης και χαράς, στάζει νερά από τα ταβάνιαμουχλιάζει στους τοίχους, και πλημμυρίζει στους διαδρόμους κάθε φορά που βρέχει. Οι αίθουσες μετατρέπονται σε λίμνες, τα παιδιά μαζεύονται στις γωνιές για να αποφύγουν τις σταγόνες, και οι δάσκαλοι παλεύουν καθημερινά να διδάξουν κάτω από επικίνδυνες συνθήκες.
Δεν μιλάμε για πολυτέλειες. Μιλάμε για την ασφάλεια των παιδιών μας. Για ένα σχολείο που καταρρέει μπροστά στα μάτια τους και, μαζί του, καταρρέει και η πίστη μας πως η παιδεία αποτελεί προτεραιότητα.
Οι δάσκαλοι ύψωσαν φωνή με πανό που γράφει:
«Αίθουσες σαν λίμνες, διάδρομοι-ποτάμια, πέφτουν στα κεφάλια μας κομμάτια από ταβάνια».
Και τα ίδια τα παιδιά, με τα μικρά τους χέρια, έγραψαν πρόχειρα πάνω σε χαρτιά τις δικές τους κραυγές – τα δικά τους “συνθήματα της ψυχής”.
Δεν ζητάμε τίποτα υπερβολικό. Ζητάμε ένα ασφαλές σχολείο. Ένα χώρο που να αξίζει στα παιδιά μας.
Ας μην αφήσουμε αυτή την κραυγή να σβήσει. Ας ενώσουμε τις φωνές μας, για να ακουστούν πιο δυνατά από τον ήχο της βροχής που στάζει μέσα στις αίθουσες.
Το 2ο Δημοτικό Σχολείο Ηγουμενίτσας ζητά βοήθεια – τώρα.

Για τα παιδιά μας. Για το μέλλον αυτής της πόλης.
Ας είμαστε επιτέλους μια φορά όλοι μαζί, μια γροθιά να προλάβουμε τις τυχόν δυσάρεστες εξελίξεις. Ας νικήσει μια φορά η λογική προτεραιότητα και η καθαρή συνείδηση. Επιτέλους μιλάμε για τις ζωές μας, μιλάμε για τα ίδια μας τα παιδιά.

Δημοσιεύθηκε στο facebook

Μοιραστείτε και απολαύστε!

Shares